در خبر است که در عهد یکی از خلفای ثلاثه، یهودی بیامد و از او سؤال کرد که: خبر ده مرا که خدای در کجا است؟ وی گفت: در آسمان است بر عرش. آن یهود گفت: پس زمین از او خالی باشد و او در مکانی دونِ مکانی بُوَد. خلیفه گفت: این کلامِ زنادقه و مشرکان است. از من دور شو! و اگر نه بفرمایم تا گردنت بزنند.

یهودی بیرون آمد و بر اسلامْ استهزاء می کرد. امیرالمؤمنین علی علیه السلام در راه به او رسید؛ گفت: آنچه پرسیدی و جواب آن شنیدی به من رسید. جواب از من بشنو. گفت: بگو! فرمود: اینکه پرسیدی کجا، این عبارتست از مکان، و حال آنکه خدا بود در وقتی که هیچ مکانی نبود. مکان را او آفرید و او را هیچ مکانی نیست، و از آن متعالی است که وی را مکانی باشد، و هیچ مکانی از او خالی نیست. با ماست نه به مجاورت و نزدیکی، بلکه به علم و قدرت. اگر من تو را خبر دهم از آنچه در کتاب شما است تصدیقِ من می کنی؟ گفت: بلی!

فرمود: در تورات شما نوشته شده است که روزی موسی نشسته بود، چهار فرشته نزد او حاضر شدند. موسی از ایشان پرسید که از کجا آمدید؟ یکی گفت: از آسمان هفتم می آیم از نزد خدای. و یکی گفت: از دورترین نقطه مشرق می آیم از نزد خدا. سومی گفت: از نهایتِ مغرب می آیم از نزد خدا. و چهارمی گفت: از زمینِ هفتم می آیم از نزد خدا. موسی گفت: پاکا خداوندی که هیچ مکانی از او خالی نیست و او در هیچ مکانی نیست که نزدیک تر باشد از آن به مکانی دیگر.

گفته اند: در آیه دلالت است بر آنکه حق سبحانه، منزّه است از مکان، زیرا که اگر او را مکانی می بود، قریب نمی بود به هر کسی که با او راز گوید. و گویند: معنی قریب آن است که: من می شنوم دعای دعا کننده را، همچنان که کسی که نزدیک باشد به کسی و آواز او را شنود. [هرچند در این میان، اجابتْ آن گاه حاصل می شود که مَشیت حق تعالی در آن باشد.]